Ana içeriğe atla

(A)normal Sorunsalı

Yazan: Adsız

Dikkatleri üstlerine çekmeye çalışmakta çocuktan beterler. Tüm diyeceğim budur.

Her ne kadar insanlık tüm ideallere ve ideolojilere karşı ihanet içinde olsa bile hep arkandayım. Kitabın benimle birlikte sonsuzluğa karışır.

Normal olan biziz..Belkide değilizdir, bilmiyorum. Ama bu toplum için anormaliz. İnsanlar farklılıktan korkarlar, o yüzdendir birbirlerine benzemeleri. En soylusundan, en fakirine kadar batmışlardır cehalete. Ama mutludurlar kendi içlerinde. Sorgusuz, sualsiz, geceleri kafalarını koyduklarında direk uyudukları bir hayatları vardır. Bizse onlar arasından sıyrılıp birbirimizi bulmuş olanlar, dünyaya kazık atma peşindeyizdir. Hep düşünmüşümdür, keşke çocuk kalsaydım. Şimdilerde hatırlanmaya değer güzel bir rüya olsada mutluydum lan. Başta inancım vardı. Başım sıkıştığında kendimi rahatlatabileceğim bir yaratıcım. Şimdi? Yok. Çok uzak bana. Kalbimin kapıları çoktan kapattım giremesin diye. Belki hala nöbet tutuyordur bilmiyorum. Eğer ki yeniden bir hayat verebilseydi bana dünyada onun unuttuğu bir yerde doğmak isterdim. Annem ve babamın yaşadığı aşktan isterdim. 1-2 de çocuk.

Attım ben sıkıntımı içimden.
Özgürlüğün bokunu çıkarayım...

Sevgiler
SexandWine

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Liberal Anarşizm

Yazan:
Anarşistler kaos arzular ama kaos geldiğinde kendilerini korumak için çelik kapıları vardır. Dünyadaki sistemler hepsinin hatalar var. Bunu yorganımın altından yazı yazarken bile anlayabiliyorken 1890da toplanan beyinleriniz neredeydi. Yeni bir sistem fikri gerekli Dünyaya. Belki hiç düşünülmemiş. Belki düşünülenin rutujlusu. Frank Harris'in Bombası aslında bunu denedi. Liberal Anarşizm! Ne kadar saçma görünse de ismi ortaya atılmış en düzgün sistemlerde biriydi ama sistemleştirilemedi. Belki bir gün Liberal Anarşizm diye bir kitabımı satın alırsın.

Şu an S gözümde demir kapılar kuşanmış anarşistten farksız. Asıl anarşistler yüzünü göremediklerimizdir. Christopher McCandless ile konuşuyor olsak sıkılıp yanımızdan gidebilirdi, minibüsüne doğru. Zaten sıkıldığı için gitmemiş miydi en başta minibüsüne doğru? Bu adam dışında sıkıldım diyerek birinin yanından giden ya çocuktur ya da depresyondadır ama daha çok çocuktur.

Anormal olan kim? Biz miyiz yoksa çevremizde ki insanlar mı? Tekra…
Yorum Gönder
Devamı

Canım Sıkılıyor

Yazan: Adsız
Günlerdir bir şeyler yazıyorum. Yine de düşüncelerime yetişemiyorum. Canım sıkılıyor. 3 gündür kullandığım kalemim ve ben. Birlikte yapayalnızız.
Dün Eternal Sunshine diye bir film izledim. Jim Carrey ve Kate Winslet başrolde. İki aşığın birbirlerini hafızalarından sildirmelerini anlatıyordu. Yine de kopamadılar. Birbirlerini akıllarından silmeleri, kalplerinden silmelerine yetmedi. Bir ara bende keşke kitap okumaya başlamadığım yıllara gitsem diye düşündüm. Hayatı yanlış anladığım o güzel yıllara. Sonra vazgeçtim. Filmin son sahnesi gözümü yaşartmıştı.
Jim: Bekle, bekleee
Kate: Ne var, noldu?
Jim: Bilmiyorum, sadece bekle...
Bunun nesinden etkilendim bilmiyorum. Birkaç dakikalığına düşüncelerimden uzaklaştım diye heralde.

Ne zamandır içimde Sen diye hayali bir karakter var. Bunu kafamda mükemmel şekilde yaratıp kağıda dökmek istemiştim. Olmadı. Yapamadım. Hayalimdeki Sen beni anlatır diye korktum. Herkes kendinden pay çıkaracaktı yazılarımda. Bende, 'senden bahsetmiyorum, Sen…
6 yorum
Devamı

Yeniliyorum

Yazan:
Yalnız başıma yürüyorum ışıklı kaldırımda. Omuzuma kadar sigara, mideme kadar şarap kokuyorum. Ben o soğukta duran; yalnızlaşıyorum, yaşlanıyorum. Her adımım da bir yaş daha yaşlanıyorum. Telefonumda bir numara arıyorum. Hadi gidiyoruz, al bütün paranı. Her adımımda biraz daha korkuyorum. Her adımımda biraz daha...

Nizamiyenin önünden geçerken asker yalpalayan ayaklarıma bakıyor. Alt dudağımı ısırıyorum. Neden yürüyorum bu yolda? Neden bu hayatı bu kadar boktan yaşıyorum? Bir adım daha yaklaşıyorum sona. Ağlasam hıçkıra hıçkıra rahatlarım belki. Ağlayamıyorum. Kesik kesik nefes alıyorum. Dizlerimi dövüyorum. Yalpalıyorum.

Korkumu yenmek için çaba harcıyorum. Sadece bir cümle kurabilmek için kendimi yiyorum: Hadi gidiyoruz. Tüm bu boktanlığın içinde kulaç atıyorum. Karanlık sokağın içinde hapishaname bir adım daha atıyorum. Işığı gizlemelerine izin veriyorum. Yeniliyorum. Her anahtarı çevirdiğimde tekrara yeniliyorum.


Yorum Gönder
Devamı